Goed nieuws uit Ottersloven.

Gisteren ging ik met een klein hartje op bezoek bij de eigenaars van de weide waar onze telpost tot voor kort lag. We werden al een tijdje naar een minder gunstige locatie verbannen. Dit door een gesloten hek aan beide weides en vooral door een kudde wilde mustangs. Hierdoor koos onze opperteller Pierre er voor om achter de electriciteitscabine te gaan staan. We telden er ook wel vogels. Maar ons oude plekje was toch stukken beter met een veel ruimer zicht op de wijde omgeving. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte bij de eigenaars van de achterste weide binnen. Iets eerder had ik de gebruikers en paardeneigenaars al ontmoet. Die hadden er totaal geen probleem mee dat we terug op ons oude plekje gingen staan. Dan wel achter de haag waar we vroeger voor die haag stonden. Buiten een paar tellers van kleiner formaat kon dit echter geen bezwaar zijn. Maar zo maar in de weide gaan staan zonder dat de eigenaar dat wist vonden we toch niet echt gepast.Dus nu kwam het moment van de waarheid. Met een dosis moed stapte ik naar de eigenaar toe die aan zijn vakwerkhoeve aan het werken was. Na een stevige handdruk stelde ik mij voor. En tot mijn genoegen bleek hij te weten dat die rare kwieten die aan zijn weide stonden er vogels gingen tellen. Hij kende zelfs Pierre denk ik. Zijn beschrijving van “die lange met die bril op” was volgens mij dichter bij onze opperteller dan bij één van de gure individuen van de bende van Nijvel. En dan kwam de cruciale vraag. Of we een poortje mochten maken en dan ook een stukje afspannen zodat we paarden-loos onze vogeltjes konden gaan tellen. En onze toekomstige telpost-verhuurder bleek dit totaal geen probleem te vinden. Wat een opluchting. De telpost is gered en zal terug komen waar hij thuis hoort. Aan de haag…

Vandaag ook even de expo rond 1000 jaar Land van Loon bezocht in Alden-Biesen. Een aanrader trouwens. Daar vond ik een heel interessante en heel oude kaart waar in detail heel wat plekjes die ik ken voorgesteld werden. En jawel. Ik vond zelfs onze telpost die toen al als een belangrijke “berg” in Zuid-Limburg werd beschreven. Een teken dat mijn missie om de telpost terug te brengen waar hij thuishoort. Ottersloven for ever.